Hoe een moeder haar zoon kan raken.

Neen, ik ga het niet over het fysieke hebben, allhoewel mijn moeder mij ooit wel een bloedneus heeft geslagen, en dat nog wel op 10km hoogte in een vliegtuig. Je had de mensen moeten zien kijken toen ik naar de wc ging met een wit t-shit dat rood zag van de bloedvlekken. Blijkbaar helpt zagen totdat je het speeltje krijgt niet altijd. Maar ik ga het wel hebben over het psychische, een woord dat ik niet kan uitspreken en laten we hopen toch wel schrijven, als is dat ook geen garantie. Maar ik kan dus de psych klank niet uitspreken zonder over mijn eigen tong en lippen te struikelen.

Over wat ik nu ga vertellen, heriner ik mij nog als de dag van gisteren, ookal is het al vier of vijf jaar geleden gebeurt. De dialogen (eeder monologen) die er zullen inkomen, zullen de woorden zijn die de personen hebben gezegd.

U weet het of u weet het niet, maar ik ben een homo. Niet in de latijnse betekenis van het woord, maar in de betekenis van het vallen op hetzelfde geslacht. Als u tot nu toe niet weet waarvoor ikbenpink staat, wel zoek niet verder, als u het nog niet begrijpt, ja ik ga er geen tekening bij gaan maken hoor. En zoals elke holebi ook wel weet is de comming-out een van die momenten (die overigens bij elke nieuwe persoon die je tegen kom opnieuw meemaakt in zeker zin) die je liever niet doet, maar toch noodzakelijk zijn. Ik moet zeggen ik mag niet klagen, de meeste mensen hebben het goed aanvaard, en de mensen die het niet deden, of ze daar nu recht voor uit kwamen of zeiden dat ze daar geen probleem mee hadden, maar uiteindelijk toch een probleem mee hebben, die verdwenen alweer snel uit mijn vriendenkring. Een van de personen waarvan ik het laatst van gedacht had dat ze het niet zou kunnen verwerken, dat zou mijn moeder zijn.

Ik zei het al ik weet het nog als de dag van gisteren.

Ik en mijn ouders zaten zoals elk weekend aan de zee, mijn zus was oud genoeg om alleen thuis te mogen blijven, maar ik als 14/15 jarige, mocht dat nog niet. Op zaterdagavond, kreeg ik telefoon van toen nog mijn beste vriendin met de melding dat ze het juist tegen haar moeder had gezegd dat ze bi was. Dit was voor mij de stoot in mijn rug zodat ik het ook tegen mijn ouders zou zeggen.

Wanneer mijn ouder terugkwamen van de bar, die gelegen is onder onze appartementblok, raapte ik al mijn moed bijeen en met een op vol toerend draaiend hart zei ik tegen mijn ouders die ondertussen al aan de afwas bezig waren (ondanks we daar een afwasmachine hebben). “Mama, Papa, ik moet jullie iets zeggen, maar ik kan het u niet zelf zeggen, je zal het moeten raden.” Mijn ouders bekeken elkaar en dan terug naar mij alsof ik een wildvreemde was die de leer van Jehova kwam overbrengen, maar zagen allegou dat het serieus was en als het rad van Fortuin, maar zonder rad en geldprijs bij correct antwoord vuurden ze mogelijke oplossing op me af. Vele antwoorden kwamen voorbij, tot op een moment mijn moeder zei “Zeg alstublieft niet dat je een janet ben”. Ik zei: “Ja”. De seconden lange stilte leek wel minuten te duren, toen mijn vader opeens zei: “Goh, ja jurgen, kijk, ik heb daar geen probleem mee, en als ge een vriend ofzo hebt dan komt ge daar gewoon maar mee af. Zolang ge maar gelukkig zijt.”. Mijn moeder daarintegen, die ging in de zetel zitten, tv kijken, en sprak de rest van de avond niet meer, niet veel later dan mijn bekendmaking ben ik gaan slapen.

Wanneer de volgend morgen ik ontwaak en naar mijn ouders hun kamer ga om van het prachtige uitzicht te genieten. Ik zit naar buiten te kijken, te kijken hoe de wereld zijn normale gangenetje gaat, gewoon rond zijn as aan het draaien, zoals elke dag. Wanneer opeens mijn moeder binnen komt en ik mijn hoofd van het raam wegdraai om te luisteren wat ze te vertellen heeft zegt ze: “Gij weet zeker niet wat gij mij aan doet? Ik heb heel de nacht niet kunnen slapen. Hoe kunt gij nu zo zijn? Gij zijt ziek gij, Dat kan niet dat gij zo zijt, dat kan niet. Ik weet niet wat ik u heb aangedaan, zodat gij mij dit als straf geeft”. Ik draaide mijn hoofd terug richting het raam en voelde dat mijn ogen zich begonnen te vullen met een nogal waterachtige vloeistof. Ik keek terug naar buiten, maar de wereld van daarjuist die zoals elke dag rond zijn as draaide, wel die leek eventjes compleet stil te staan.

Maanden, rond de 10 als ik mij niet vergis, zullen voorbij gaan eerst mijn moeder mij terug wat vertrouwd. Waneer mijn moeder vroeger vroeg als ze naar de winkel ging of ik niet graag mee ging. Wel dat was nu niet meer, en het was niet omdat ik veel nee zei ofzo, want de aantal keren dat ik nee zei kan ik nog steeds op een hand tellen. Als ze toen al vroeg of ik iets nodig had dan zal het veel geweest zijn.

Wanneer we terug thuis komen van de zee, loop ik op een gegeven moment door de gang, langs de deur van de bureau, richting de trap om naar boven te gaan. Als ik opeens mijn vader en moeder hoor discussiëren vanuit de bureau. Het ging over mij, zoveel was duidelijk, ik trok er mij niet veel van aan en ging verder te trap op totdat ik mijn moeder opeens hoorde zeggen. “Ik heb een mismaakt kind gemaakt. Dat kan gewoon niet anders”. Ik stond stokstijf op die 3de tree toen van de trap. Het feit dat mijn eigen moeder mij als mismaakt zag, ik kon mijn eigen oren niet geloven toen. Langzaam ben ik verder te trap op gegaan, bij elke stap dat ik zette werden mijn wangen natter en natter, ondertussen hoorde ik mijn vader tegen mijn moeder ingaan. De vrouw van wie ik naar alle waarschijnlijkheid het meest van alle vrouwen ooit zal van houden was op enkele dagen een compleet wildvreemde voor me geworden. Een persoon die ik totaal niet meer herkende. Ik herkende mijn eigen moeder niet meer…

Wanneer ik dacht dat na 4 a 5 jaar mijn moeder het toch zou aanvaard hebben dat ik niet met een vrouwelijke partner naar huis zou komen, wel een kleine twee weken terug viel ik terug in verbazing.

We zaten in de auto, en er was een discussie tussen mijn tante, ikzelf en mijn moeder aan de gang. Ze konden namelijk niet begrijpen waarom ik het toch maar eens niet probeerde met een vrouw, zodat ik toch zeker was dat ik geen hetero was. Ik zei dat ik dat niet moet proberen, dat ik dat zelf zo ook wel weet. Dat vonden ze niet echt een zinnig antwoord dus zei ik van, sgoed, we draaien de rollen om. Waarom probeert gij het niet met een vrouw? Wie weet zijt gij wel lesbisch? Want hoe kan jij dat nu weten dat jij hetero was, maar dat was normaal dus is ze daar zeker van. Bla bla bla. Ale soit. Opeens zegt mijn moeder: “Kijk, ik durf dat eerlijk te zeggen. Maar als ik had geweten, dat mijn zoon, later een homo zou zijn, dan had hij nooit op deze wereld gekomen, want ik heb het gevoel dat ik een mismaakt kind heb. Voor mij als christelijke, kan ik dat niet begrijpen, dat is voor mij gewoon tegennatuurlijk, een ziekte, geen vrije keuze, een ziekte.” Wel daar zat ik dan, wat kun je daar dan op zeggen, als je eigen moeder, dat vlak af in je gezegd zegt, zegt dat jij ziek bent, dat jij mismaakt bent en ergens toch wel liever niet gewenst waard want ik ben niet normaal. Zeker al niet natuurlijk. Ik heb er niet echt op gereageerd. Maar het heeft me wel laten zien dat mijn moeder eigenlijk nog niets iets veranderd dan 4 a 5 jaar geleden. Toen heeft ze met mij ook deuren plat gelopen voor een remedie.

Voorbeeld bij onze huisdokter. Ze vroeg daadwerkelijk of daar niets tegen te doen was? Iets in de zin van 4 pilletjes per dag? Liefst in de kont? Komaan he. De dokter gaf me uiteindeijk gelijk hoor, dat er niets mis was met mij, en dat dat gewoon de natuur was. Mijn moeder daarintegen was daar niet zo opgezet mee en ja wel ze ging ergens anders haar antwoord zoeken. Ergens waar ze toch zeker zou zijn dat ze gelijk zou krijgen. De paus.

Nu sinds ik de gedachtegangen van de kerk volg/ken in grote lijnen ben ik mijn geloof in de kerk (voor mij het christendom, jezus en allerhande, (niet god)) verloren. En zeker in de paus. ik weet nog toen de johannes paulus de tweede daar weken op sterven lag en ik zei in de keuken, waar mijn moeder bij stond. “Is diene kwakzalver nu nog niet dood”. Wel ik moest direct een kruis maken van hoor. Ik heb gedaan hoor, maar niet in de zin van voorhoofd, middenrif en schouder. Maar in de zin van eens goed mijn kruis vast te nemen en te zeggen: “Voila, mijn uw kruis”. Mijn moeder kon daar niet echt mee lachen. Dus ben ik maar naar boven gevlucht voordat de zeven plagen over mij terecht kwamen.

7 reacties