Zondag 27 mei (3 dagen geleden red.)

Ik heb er geen gedacht van waarom ik er nu pas iets over schrijf. Misschien heb ik gewoon teveel naar Sex and the city gekeken (4 seizoenen in evenveel dagen). Maar soit.

Ik weet niet of u dat hebt, u compleet kunnen afzonderen van deze wereld, figuurlijk dan. Uw gedachten gewoon compleet ergens anders. Ik kan dan, en ik zou het voor geen geld van de wereld willen opgeven. Gewoon mij niets aantrekken van dingen die ik ooit gedaan of juist niet gedaan heb. Dingen die al heel lang af of gedaan moesten zijn laten liggen tot morgen. Gewoon eventjes tijd nemen voor uw eigen. Fuck the outsiders, it’s just me now. Ja, daar hou ik van. Gewoon eventjes compleet je eigen goesting doen. En ik heb daar eerlijk gezegd nooit niet veel voor nodig om compleet weg te zinken.

Weet u, dat ik zelden of nooit mijn dromen herinner? Jammer vind ik dat niet, want ik geloof dat een droom, stukken van verschillende verhalen zijn, zo bij elkaar gegooid, dat je een verhaalt krijgt, maar totaal niet weet wat het betekent. En als ik dan eens mijn droom herinner. Dan kan ik er nooit niet tegen dat ik ze niet kan begrijpen. Ik krijg het ervan als ik mijn eigen niet kan begrijpen. Ale niet in kwade zin, maar eerder in de schrikwekkende zin. Want wie weet wat ik allemaal wel of niet kan doen dat ik niet weet dat ik dat wel of niet kan doen. In goede én slechte zin. Maar aan de andere kant zou het niet ongelofelijk frustrerend zijn moest je altijd alles weten? Weten wat er straks gebeurt, of de dag beter gaat zijn als gisteren, maar slechter als morgen? Nee, geef mij maar verrassingen. Hou ik van. Zolang er maar geen lange stilte achter volgt en iemand binnensmonds “afgang” zegt.

Maar ik was dus volledig aan het wegdromen. Was het omdat ik mijn dromen niet kon herinneren in het dagelijkse nachtleven dat ik daarvoor zo makkelijk kon dagdromen. Om dan gewekt te worden door een wuivende hand voor mijn ogen? Met daarna de standaardvraag; van wat waarde aan het dromen. Alsof dat ik mij herinner, ik herinner mij geen dromen. Remember? Maar eerlijk gezegd bedoelde ik zo geen dromen. Maar dromen in iets anders. Een soort van fantasie. Het kan natuurlijk vanalles zijn. In wat kan je niet fantaseren? Of denken over die dingen die op het eerste zicht niet zoveel uitmaken, maar waar je toch eens stil bij wilt staan.

Afgelopen zondag, 27 mei, 3 dagen geleden red. Het was donker, het was immers nacht. en naar goede gewoonte kijk ik naar boven, naar de sterren en de maan. De sterren die soms met zo velen zijn en dan de andere keer met zo weinig, dat ik zeg (of er nu iemand bij mij staat/ligt of niet) kijk eens hoeveel sterren er zijn, en de andere persoon (of die nu bestaat of niet). Njah. Alsof het hem/haar/geen voorkeur kan schelen. Nee, ik ga daar niet zo licht over, meestal denk ik er eventjes over, maar dan kom ik terug naar de bewoonde, zekere wereld. Maar afgelopen zondag 27 mei, 3 dagen geleden red. was dat niet zo. Nee, ik legde me neer in het natte gras, dat tamelijk koud was btw en in mijn achterhoofd de gedachte hopelijk ga ik hier niet in een hondendrol liggen. En ik begon stillaan te dromen. Te denken van wat er ginder zou afspelen. Zou elke ster haar eigen planeten hebben. Elk met hun “wereld”. En hoe zou het daar dan zijn, hetzelfde als hier? Of compleet anders? Meer ontwikkeld, of niet meer dan een paar eencelligen? Zouden daar ook wezens zijn die net zoals ik nu onnozel, met mijn propere kleren in nat gras, met enigsinds kleine kans inclusief bruine, vieze vlek naar boven zit te kijken. Ik stond maar terug op, voordat mijn kleren enigsinds groener werden. Ik keek nog eventjes rond, op zoek naar de maan. Maar de maan was er niet, vind ik niet tof, een goede nacht is voor mij als ik weet dat de maan over mij schijnt. Overlaatst nog in mijn bed. Ik was in slaap gevallen (schokkende taferelen dat ik hier meemaak), ik word wakker en zie een lichtstraal binnen schijnen, recht op mijn rechterarm. Het was de maan, ik ben even uit mijn warm bed gekomen, heb naar de maan gekeken en ben met een smile gaan slapen. Met diezelfde arm terug in datzelfde beschermende licht. Neen, de maan moet er zijn. Zeker en vast. Een vast begrip, iets waar je zeker van bent, dat ze er altijd is, ondanks ze er soms niet is. Iets dat je kan zien, bijna kan aanraken, maar toch net niet. Tegelijk bereikbaar, maar zeker zo onbereikbaar. De maan is mijn God, my hero. Neen, de maan is er. God, daar ben ik nog altijd niet zeker van.

Ik filosofeer dus graag. Nadenken over de minder belangrijke dingen. Waarom zou ik mij bezighouden met politiek, die waarschijnlijk toch niet naar ons luisteren als ze eenmaal verkozen zijn.

Nog zoiets waar ik eindeloos in kan opgaan is in klassieke muziek. Maar om een of andere manier moet ik altijd neerliggen, het liefst op mijn rug, in het gras om zo van deze wereld te stappen. Ik heb ooit op mijn vorige blog een verhaaltje geschreven over wat de flight of the bumble bee deed bij mij. Ik beeldde me in dat ik, een kerel van 19 jaar, tussen de vleugels van een Bumble Bee zat en een wilde rit over, tussen gras en bloemen had. Alsof ik een in een tekenfilm voor een 4 jarige zat.

Ja ik fantaseer graag, over alles en niets. Geen enkel item, hoe mooi of afschuwelijk ook ze zijn, is te erg om niet over te kunnen fantaseren. Ok, er zijn natuurlijk, natuurlijke grenzen. Maar hey, waar die niet uitgevonden om gebroken te worden?

1 reactie