Dag 6: Het vuurspuwende draakje.

We waren nog niet goed van de ene vulkaan en we gingen al de andere op. Niet de Etna, maar de Stromboli. Een drie in één formule. Want de Stromboli is niet enkel een vulkaan, maar ook een eiland en ook een dorp. Het was de bedoeling dat we de hele vulkaan (top = 1km boven de zeespiegel) gingen beklimmen. Daar blijven slapen en dan de volgende dag terug naar beneden komen. U vraagt zich waarschijnlijk af, waarom al die moeite om een berg te beklimmen. We de Stromboli is namelijk een vulkaan dat om de 15 min uitbarst. Geen grote uitbarstingen, de lava die omhoog spuit beland allemaal terug in de krater. Maar hij barst tocht uit. En omdat je dat het beste ‘s nachts ziet, bleven we ook maar slapen.

We waren nog geen 300 meter geklommen en er begonnen verdacht veel mensen naar beneden te komen. We vragen aan enkele gidsen wat er aan de hand is en ze zeggen een voor een allemaal dat er eigelijk niets is te zien van uitbarstingen. Na een grote uitbarsting in maart 2007 zie je enkel maar om het kwartier een zwarte wolk opstijgen. Er was geen rood spul te zien.

Dan zijn we maar terug naar beneden gegaan. Het was ondertussen wel al pikdonker. Het voordeel is wel als je op zo’n godverlaten plek zit zie je een massa’s sterren. En je ziet zelfs de melkweg en verschillende sterrenbeelden. Als je honger dan nog ni gespijst is dan krijg je nog plus minus 50 vallende sterren per uur te zien.

Wanneer terug aangekomen beneden waren we dus op zoek naar een slaapplaats. Het strand vonden we niet direct, uiteidelijk vonden we een degelijk plaats. Een helikopter landingsplaats. Niet zo geheel onlogisch komt er een hafl uurtje later een golfkarretje op het rond punt opgereden, stappen twee rijkswachters uit en beginnen in het Italiaans te spreken dat we op het strand moeten gaan slapen. Jammer maar wel aanvaardbaar.

1 reactie