De mens.

De mens is iets raars, of beter gezegd, ik ben iets raars. Nee laten we het gewoon op de mens houden. Ik heb het al eens gezegd.

Ik ben bijvoorbeeld lid van een miniclub (twee dan nog wel) (call me a freak). En op een forum was er een mededeling dat een van hun leden er qua gezondheid niet goed voor stond. De dokters gaven hem zelfs geen hoop meer. Nu natuurlijk dat is ver van je bed show en je denkt altijd och het komt wel goed, totdat je smorgens nog half slapend op het werk leest dat de desbetreffende persoon overleden is. Ook al ken je die persoon niet, heb je hem nooit gezien laat staan gesprokeni n het echt. Toch doet dat iets met je. Als je die reactie dan leest van mensen die daar met tranen in hun ogen zitten, toch doet dat iets je. Maar het doet niets met je als je een amerikaan ziet opgeblazen worden in Irak. Het doet niets met je dat je weet dat elke dag duizende mensen in Afrika sterfen aan ontberging. Het doet niets met je dat er in de 60 mensen levend zijn verbrand in Griekenland. Hoe komt het dat die ene persoon, die je ook immers niet kende, je meer doet dan die duizenden personen die je ook zeker niet kende…

Maar aan de andere kant kan ik dan ook weer zo ontzettend koel zijn. Ik kan echt van mijn, door iedereen begeert, hart een steen maken. Op begrafenissen, ween ik niet als niemand mij de aanstoot geeft. Ik denk dan. Waarom zou ik wenen? Dood is toch dood. Baf! Cru he, ik kan er ook niet aan doen. Ik heb ook nooit schrik gehad om te sterven. Ale ik schrijf het nu neer alsof ik het tientalle keren gedaan heb, is niet zo hoor. Maar goh waarom er nu al schrik voor hebben? Waarom zou ik dingen moet opofferen omdat ik toch iets langer zou kunnen leven. Als ik dood moet ga ik toch dood. Als iemand mij ooit een contract onder de neus duwt met twee keuzes. Ofwel leef je 30 jaar langer maar moet je opletten wat je eet, doet en dit en dat. Of je leeft 30 jaar minder lang maar je moet je van niks aantrekken. Zij maar zeker dat ik mij handtekening onder het tweede zet hoor. Ik heb liever een kort leven, maar dat ik er alles uit gehaald heb, dan een lang leven en op mijn sterfbed moet zeggen; jammer dat ik dat, dat en dat niet gedaan heb.
Hetzelfde met dodelijke ziektes. Moest ik ooit aids (of kanker) krijgen, tjah dan is het zo he. Dan is het elke dag een pillencocktail slikken en hopen dat dé dag niet morgen is. Maar als dé dag morgen moest zijn. Dan hoop ik uit de grond van mijn hart dat het snel is. Ik kan echt niet tegen pijn.
En moest ik morgen te horen krijgen dat ik nog maar 2 weken heb te leven. Ik weet niet wat ik nog zou doen. Ale ja, ik weet nog genoeg wat doen, maar dingen die ik echt nog wil gedaan hebben, niet. Ik ben voorlopig al heel tevreden met wat ik meegemaakt heb. Het enigste wat ik op de 14e dag zou doen is naar een gigantisch mooi plekje gaan op de wereld, daar de laatste keer naar de opkomende maan kijken, me in het natte gras leggen, mijn ogen dicht doen, de laatste keer de zwoele wind en ondergaande zon voelen op mijn gezicht en gaan. Niemand hoeft bij mij te zijn als ik dat heb. Ik ben er zeker van dat ik hun er meer een plezier mee doe dan zij mij want het is afschuwelijk, iemand zien sterven.