De wereld veranderd mensen.

Ik ging vandaag winkelen. In de carrefour te kraainem. Mezelf voorgenomen om geen enkel woord frans over mijn lippen te laten rollen. Niet zo moeilijk omdat ik bijna niks van de taal machtig ben, maar dat is een detail. Maar ik rijd op het dak van de carrefour (de parking waar je altijd plaats vind, mensen hebben blijkbaar schrik om op een dak van de winkel te parkeren… )

Wanneer ik met mijn kar, die volgens het label 0,5 , 1 en 2 euro zou slikken, maar mijn euro niet goed genoeg vond, naar beneden reed en terwijl mijn wielen vast reden op de magnetische roltrap waardoor ik nog al stappend met mijn buik crashte op het handvat van de kar. Toen ik halfhuids beneden aankom, de winkel indraaide (een keer rechts dan een keer links en je komt uit op blauw). Toen ik aan het plafond iets nieuws zag hangen iets met een barcode. Mijn nieuwsgierigheid wekte mij en draaide bruusk mijn kar zodat ik bijna een spelend kind overrijd. Ik negeer het kind en ga verder richting de barcode. Allemaal bakjes. Barcode scanners zoals ze dat noemen. Ik zit wat te tokkelen op het aanraakgevoelig scherm totdat ik eindelijk door krijg dat er niks gebeurd. Ik vraag iemand aan iemand die zonder moeite haar bakje uit de muur krijg waar je zo’n kaart krijgt die je toegang geeft tot de bakjes. De franse Belg wees naar het accueil. Ik draai mijn kar weer 180 graden. Geen kind geraakt. En ik ga als enigste met een kar bij het onthaal in de rij staan. Wanneer het mijn beurt is, ben ik vol nederlands te praten dat ik zo’n kaart wilt wijzend met mijn duim schuins achter mij richting de bakjes. Ik moest twee papieren invullen. Een voor een happy days kaart (al had ik die al maar soit) en een voor zo’n bakske. Ik vul alles in. Wacht nog vijf minuten. Als de franse belg die trouwens goed nederlands sprak (respect) zei dat het in orde was. Bon, ik draai terug mijn kar 180 graden terug richting de bakskes. Laat mijn happy days kaart scannen en een van de 100 bakskes licht groen op. Ik neem het met hetzelfde gemak als de eerste franse belg uit de muur. Een kwartier nadat ik van de magnetische roltrap kwam ga ik dan uiteindelijk de winkel binnen.

Ok al een geluk dat de vrouw voor mij ook zo’n bakske wou en wel het lef/goesting in tegenstelling tot mij om te vragen hoe het werkt. Gewoon de barcode inscannen en in de kar leggen. Moet lukken dacht ik. Het eerste wat ik vast had was een taart. Lukt niet. Ik leg de taart terug. In mijn achterhoofd ligt het zinnetje ’teken van god’ op. Bij het volgende product werkte het wel perfect… Wanneer ik na 4 producten al aan 18,15 totaal zat begon ik stilaan af te ronden en kwam ik aan de snel-scan kassa aan met een totaal van 35 euro en 6 producten in mijn oversized winkelkar. Ik volgde terug het voorbeeld van de vrouw voor mij en liet alles mooi in mijn kar liggen. En gewoon de scanner afgeven en betalen. Gemakkelijk dat dat is. Niks meer in en uit laden op de band aan de kassa, maar een keer sleuren met zware dingen zo. En handig voor te zien of je je limiet nog niet bereikt had.

Echter toen ik terug naar buiten ging, terug de magnetische roltrap opreed en de crash met mijn buik en het handvat nog op het nippertje kon vermijden dacht ik bij mezelf, die eerlijk toegeven toch tamelijk verbaasd was hoe makkelijk het wel niet was, zou dit het gevoel zijn die mijn opa had en maar erover kon hoe dat madammeke in de gps altijd haar weg wist. En me met rare ogen bekijk toen ik verteld dat hij werd gevolgd door minstens drie satellieten vanuit de ruimte. Technologie…

ps. Snap je er niks van? Read again :-p

9 reacties