Hellooooo, welcome to England.

Ik zag er al een maand ofzo naar uit, maar afgelopen maandag en dinsdag was het zo ver. We gingen naar Oxford gaan. Het zou er welliswaar om spannen omdat ik de vrijdag daarvoor men pa nog niet had verteld dat ik twee dagen niet thuis was. En dus ook niet kon meehelpen op de bureau en dat ik nog eens nota bene zijn visa kaart nodig had. Maar na een kleine discussie kwam het in orde (tjah, wat kon hij zeggen. Het was al geboekt en betaald :-DD). Maar soit, vlug de zondag nog naar Holland gereden zoals je hier leest. En dan rond middernacht terug thuis, alles gepakt en gezakt en dan 3 uurtje geslapen en toen ging de bel. Naomi stond om 5:30 voor de deur. De tijd voor Oxford was aangebroken.

Allegou alles ingeladen. Was in vijf minuten in orde. Dan naar Boortmeerbeek. Ik moest daar namelijk nog iemand gaan ophalen wiens MINI in panne was gevallen. En dan met ons drie richting Gent. We komen daar aan is daar nog geen kat. Ok we waren zo’n tien minuutjes te vroeg maar soit.

Ze komen met mondjesmaat binnen en als we er allemaal zijn behalve eentje vetrekken we. De laatste zou wel aansluiting in Frankrijk. Toen we na een rit van een uur of twee en half aankwamen bij de trein begon het we worden gesplitst. Ongeveer de helft (6MINI’s) ging boven staan en de rest (nog eens 6) ging beneden staan, waaronder ik. Je stapt uit, en je gaat naast je auto staan. En dat is het dan. Je kan blijkbaar nergens iets gaan drinken of niets. Maar een troost, 38min later ben je in de UK. En wel dan moet je links rijden. En ik moet zeggen het is wennen.

Nu ja , omdat je niet anders kan went het tamelijk rap, ondanks dat ik soms wel aan de rechterkant stond en opeens een tegenligger ook rechts kwam rijden. Blijkbaar zijn ze dat daar gewoon want ze beginnen direct te lachen :-D.

Maar ach, we hadden nog iets van een drie uur de tijd voordat we naar de fabriek moesten gaan. Dus besluiten ik en Noami om eens naar centrum te rijden. Dakje open natuurlijk, het was immers stralend weer. Eenmaal aangekomen en vrij makkelijk (maar ook vrij toevallig) parking hebben te gevonden beginnen we in de straten te kuieren en voordat we het weten staan we terug aan het beginpunt. Geloof me Oxford is klein qua centrum. Jawadde. Zelfs leuven haar centrum is groter… Maar ik was maar op zoek naar één winkel. Die van Apple of als het niet anders kon die van O2. Die van Apple vond ik niet dus naar die van O2. Ik wou namelijk een iPhone kopen. En ik dacht van Jah, dat gebeurt nooit dat ik die iPhone meekrijg zonder contract. Dus ik in mijn beste engels.

Hello,

Do you have the iPhone 16GB?

-Yes, we have.

Ok, is it possible to just buy here the iPhone and take a contract on itunes? Because I want to read al the contracts for the iPhone and then desside witch contract I take.

-Yeah sure, you just buy here the iPhone and you do all the rest in iTunes.

Ok, then you may give me two iPhone 16GB.

-Two?

Yes, I one for me, and one for her.

-Ok.

Niet veel later kwam hij met twee prachtig blinkende doosjes af. Ik betaalde met creditcard (die van onze pa :-DD) en ik was opeens 639 pond armer. Daarna nog een starbucks binnen gelopen (mijn eerste ooit!). En een uur voor afspraak waren we terug in het hotel. Allegou inchecken, beetje rusten op bed, en terug naar beneden voor de fabriek te gaan bezoeken.

Daar was het heel intressant. Echt waar, we gingen eerst in een zaaltje binnen, waar die 1 miljoenste MINI stond, een R53 met twee sturen en een classic clubman en een gewone classic. We kregen een presentatie te zien van een clubman in productie en na afgifte van elk toestel dat beeldmateriaal kon vastleggen en het aandoen van een schort tot op kniehoogte gingen we het fabriek in. In het assamblage deel was het het intressants. Hier zag je de MINI hun body op de grote draaibare banden staan en daar werd dan alles wat jij had besteld ingezet. Elke plaats op de band had zijn deel en elk aankomen benodigheid was zo geklasseerd dat het volgende stuk echt bedoelt was voor jouw wagen, zoals jij had besteld. Grote stukken komen er bijna in een stuk in (denk maar aan de volledige voorbumer, met de koplampen, en alles wat er vlak achter uw bumper steekt in. Later als hij eindelijk van de band rolt (41 per uur rollen er zo van de band, alle versies door elkaar) wordt er nog een klein testritje mee gemaakt en hij staat klaar om naar de klant geleverd te worden.

Toen zijn we naar de bodyshop gegaan waar je de eigelijke MINI’s in elkaar zag gelast worden. Dit gebeurde zo goed als automatisch met robots, het aantal werkkrachten in die hal was dan ook vrij klein. En daar hebben we ook de R57 body van op afstand gezien, welliswaar enkel de achterkant. Maar het is toch al iets. Voor degene die de codenaam R57 niet kennen dat is de opvolger van de huidige MINI Cabrio (zoals de mijne, maar de mijne heeft codenummer R52). Nu ja veel zag je er daar natuurlijk niet aan. Gewoon dat er geen rolbeugels meer zijn en ook geen scharnieren op de achterkant van de kofferklep.

Daarna zijn we terug naar het hotel gegaan. Ik en Noami nog eventjes iets gegeten (echte engelse kost :-D, en het viel nog wel mee van smaak enkel hun frieten (chips) waren niet te eten). Dan bed en klaar voor de volgende dag.

Op de volgende en tevens laatste dag was het normaal de bedoeling dat we allemaal Londen in gingen rijden. Echter heeft daar een heel deel van afgezien en waren ik en nog een andere MINI nog de enigste die door Londen zouden rijden. Echter omdat we eerst nog een iPhone gingen kopen voor Ivonne en elkaar daar wat kwijt geraakt zijn hadden we tijdsgebrek en gingen we maar tegen volle vaart (gemiddelde van 158km/u) naar de Eurotunnel.

1 reactie