And another one bites the dust

Ik ben nooit geen jager geweest eigelijk. Liefde kwam enkel naar mij als ze het mij zelf opzocht. Zelden of nooit zette ik de eerste stap, en tot op de dag van vandaag zoek ik niet achter de liefde. Nu zeker niet, ik ben zoals ze dat zeggen van straat, maar je weet wel wat ik bedoel.

Hetzelfde met mijn vriend, als hij mij niet vond, dan had hij mij niet. En eerlijk gezegd had het niet veel gescheeld of hij had mij niet. Zoals je al hier kon lezen, maar daarvoor was er nog iets. Ik gebruik al jaren mijn netlog profiel niet meer. En twee, drie maand voor ik mijn vriend via netlog leerde kennen dacht ik eraan om mijn profiel te verwijderen. Maar uiteindelijk toch niet gedaan onder het motto van je weet maar nooit. Eerste keer trouwens dat, dat motto bij mij uitkomt.

Maar waar ik nog niet goed in ben is doorhebben hoe ver je nu eigelijk staat. Dus toen ik hem 2-3 weken kende, gingen wij na een stevige sekspartij samen in bad. Ondanks dat hij dat niet graag heeft. Samen in bad gaan bedoel ik dan, over de sekspartij, dat is nog voor een andere keer.

Na een uurtje ofzo komen we terug uit bad, hij zit zich klaar te maken, ik zit mijn teennagels te knippen, zo gezellig gaat dat er aan toe bij ons. Toen ik aan hem vroeg: Zeg, hoe zit dat nu eigelijk met ons? Wa hebben wij nu eigelijk?. Zegt hij, ah kweet ni jong. Gij hebt het nog ni aangevraagd he.



Ik dacht in mijn eigen. Het aanvragen? Doen ze dat tegenwoordig nog, anno 2010? Maar soit, terwijl ik dus mijn teennagels aan het knippen was vroeg ik heel romantisch, ale wilde gij het aan met mij?.

Waarop hij antwoordde; zeg is da nu een manier om da te vragen, terwijl gij uw teennagels aan het knippen zijt. Wat zoveel wilt zeggen als doe is meer u best kerel en nu is het een nee 😀

Nee, dus. Ach ja ik had ook nee gezegd moet ik zijn plaats gestaan hebben. Dus de volgende keer zou ik zeker een ja krijgen.

De volgende keer dat hij langskwam had ik er voor gezorgd dat er een 2 meter bij 1 meter groot hart lag in theelichtjes op de grond van de living. Hij kwam samen met mij de garage uit, ik pakte zijn hand vast. Stapte samen met hem in het hart, nam hem nog eens goed vast en vroeg weer: Wilde gij het aan met mij?

Waarop hij zei: Waar is mijne ring?

Valt nu achterover zeg. Weeral nee, ale geen nee, het was in beraadt… Ja dat is dus nog erger als nee he :-D. Nu ik had al zijn ring besteld hoor (zo’n victoria ding, dus niet te duur, maar toch mooi). Maar die zou pas vrijdag aankomen.

Dus vrijdag:

Vroeg ik het weer, zonder hart, zonder romantische kaarsjes. Maar met ring. Ik had zo iets van ja de romantiek heeft hem al gehad.

En dit keer was het antwoord, maarja natuurlijk!.